Premondayowy blues

Rzadko zaglądam. Nie chce mi się. Niech będzie, że to przesilenie wiosenne. Może być. Ale gdyby tak chcieć rozgrzebywać temat, to można by przypiąć łatę ogólnego zniechęcenia. Jakoś odechciało mi się szarpać. Tak ogólnie. Odpuściłem walkę z codzienną głupotą, absurdami, albo po prostu z rzeczami, które są tak banalnie miałkie, że szkoda mi resztki energii, jaka pozostała mi po szarej zimie. Może "się wezmę", jak doładuję akumulatory. Tylko nie wiem, czy energii słońca wystarczy, na podładowanie oklapłego Moi. Ale na razie, to jestem dętka. Wycofanie, to bardzo fajna formułka, którą maluję sobie, dla siebie, obraz własnej kondycji psychomotorycznej. Nieciekawie to wygląda, bo gdzieś uciekł mi horyzont, za który zazwyczaj pragnę zajrzeć, ciekawy tego, co mnie czeka. Brakuje mi sprecyzowanych planów, nawet tych krótkowzrocznych, małych, banalnych.Tak sobie egzystuję z dnia, na dzień. Tyle. Nie jest to komfortowa sytuacja. Ale komfortowa ?! O czym ja w ogóle mówię? Ta sytuacja nie jest nawet byle-jako znośna. Męczę się sam sobą, tym kwaśnym samopoczuciem.