Biały syf

Pałam wręcz romantyczną nienawiścią do tej pory roku. A już zupełnie nie przyswajam tego lenistwa temperatury, kiedy to nie chce jej się dźwignąć dupska powyżej zera. Mróz. Jednak. Na dodatek ten biały, podstępny syf, który ciemną nocą przyprószył świat. Mam się cieszyć, że w końcu nadchodzi ? A niby z czego tu się cieszyć !

Dżizas! pierwszy "total death" AD 2014. Można by powiedzieć, że "dopiero" pierwszy, ale jak spojrzę ile do wiosny, to robi mi się głęboka bruzda między oczami. Trza mi ciepła i słońca - jak co roku o tej porze. Jestem nadzwyczaj ciepłolubny i po prostu cierpię katusze zmagając się z chłodem, wiatrem i czapą na głowie. 

Nie lubię stanu kiedy wsio kisi się bez końca w coraz gęstszym sosie, który lada chwila się przypali. A mam dziwne wrażenie, że ta melasa gęstnieje nieprzyjemnie szybko. Męczy mnie taki stan rzeczy, gdy sprawy komplikują się niezdrowo, a ja nie mam mocy sprawczej, żeby kopnąć je do przodu. Zatęchłe duchy minionego roku teraz budzą się i pomrukują nieprzyjemnie. Burzy to, jakże ukochany przeze mnie, spokój duszy. Lubię szybkie, konkretne rozwiązania, ostre cięcia i rzeczowe podejście do problemu. Natomiast widzę, że nie wszystkim jest po drodze z takim myśleniem - i to mnie wqu**** niemiłosiernie. Niby wiele dzieje się tylko obok mnie, ale i tak mnie to męczy. Poza tym mam swoje sprawy, które zajmują mnie w tej chwili dokumentnie. Także ruch w interesie jest.