Martwa natura

Do tegorocznej majówki pozostało już całkiem niewiele. Baaaardzo mi się jej chce, oj bardzo. Nie tylko dlatego, że ma być jedyna w swoim rodzaju, lecz także dlatego, że jestem najzwyczajniej nadzwyczajnie zmęczony. Bardziej w głowie, niż na ciele. Ale fizycznie też szału nie ma. Siwe włosy nie tylko już na głowie, ale i w rzadkim sitowiu na twarzy, wskazują wyraźnie na pesel, jako przyczynę takiego stanu rzeczy. Ale ja bym tak do końca nie szedł tym tropem. To że brak mi kondycji cielesnej, to przy całym szacunku do siebie  jako istoty niemalże doskonałej 😜, to sprawa wagi, niewątpliwie. A przynajmniej w dużym stopniu. Osiągnąłem rekord absolutny w miniony weekend, no po prostu "życiówka", qwa! To podcina skrzydła. Szczególnie, że w głowie cały czas przeświadczenie, że przecież nie odżywiam się niezdrowo, że raczej dbam o menu, że nie pochłaniam milionów kalorii, a jednak kilogramów mozolnie, acz regularnie, przybywa. No więc co jest? Aktywność fizyczna też nie jest jakąś równią pochyłą i rok do roku trudno doszukiwać się spadku intensywności na miarę wodospadu. Wygląda więc na to, że ten pierd****y pesel jednak macza palce w kampanii na rzecz rozbudowy tkanki tłuszczowej i definitywnego rozwiązania kwestii, wręcz eksterminacji, niesłusznej masy mięśniowej na rzecz tłustych imigrantów. Brrr... Suma summarum populacja kilogramów w moim cielsku wciąż wzrasta. I to nawet bez kolejnego tucznego "jarkowego". Kolejne przyczółki zostają zdobywane przez najeźdźcę o lipidowej proweniencji. No jest kiepsko pod tym względem. Mam wrażenie, że jestem w odwrocie, jak armia Paulusa spod Stalingradu. A je nie lubię przegrywać. Ergo, mój nastrój też nie jest najwyższych lotów. Jeden dodać dwa i mamy całościowy obraz człowieka zmęczonego. Nic tylko wymalować na płótnie i powiesić na ścianie, jako martwą naturę.

Pogodynka.
Za oknem ciąg dalszy pogody paskudnej. Pada ... pada ... pada ... I zimno.