To nie było fair

Znajomy, kolega z pracy. Zmarł. 
Już dawno aż tak nie poruszyła mnie czyjaś śmierć, jak właśnie jego. Dlaczego ? Nie wiem. Może dlatego, że był człowiekiem w sile wieku, dla którego kalendarz powinien mieć jeszcze wiele kartek do zerwania. Może dlatego, że nic nie zapowiadało tego, co się stało. Może dlatego, że jego płomień zgasł tak nagle, tak szybko, tak banalnie. A może po prostu dlatego, że był dobrym człowiekiem. Gdybym to ja był Kosiarzem, musiałby stać w bardzo długiej kolejce na swój czas. Tymczasem po świecie łazi mnóstwo kanalii, które śmieją się śmierci prosto w pysk. Ale tak to już jest. Z drugiej strony nikt nie mówił, że świat jest sprawiedliwy, że życie jest fair.
Przy okazji gdzieś przemknęło pytanie o przemijanie, o sens życia. Jeśli tak łatwo można wysiąść z tego pociągu, tak niespodziewanie odejść, to czy ma sens gonitwa w której uczestniczymy każdego dnia ? Może lepiej odpuścić. Po co się tak spinać, w imię czego ? Sami karmimy kostuchę naszymi lękami, nerwami, zawiedzionymi nadziejami, abstrakcyjną chęcią "dojścia do czegoś", rozczarowaniami, domniemanymi porażkami ... 
A gdyby tak powiedzieć : Dość ! Zmienić podejście do życia o 180 stopni i zająć się tym co naprawdę ważne. Dla każdego to "ważne" pewnie znaczy coś innego, ale czym by nie było, z całą pewnością byłoby lepsze od codziennej walki, wyborów pomiędzy mniejszym, a większym złem.

Kiedy się dowiedziałem, prawie zakręciła mi się łza w oku ... 
A może to tylko jakiś paproch, niesiony wiatrem, wpadł mi pod powiekę ...
Szkoda.